Karel Dicker (Schimmert, 1989) groeide op in een kunstenaarsgezin in Zuid-Limburg en schildert al zijn hele leven. Hoewel hij een moeilijke en eigengereide leerling was, studeerde hij af aan het Sint Lucas in Boxtel en de Academie Beeldende Kunsten in Maastricht. Dickers’ kunst toont de aanwezigheid van een zelf dat in de wereld is. Even ongehoorzaam en eigengereid als hij, zelf.
Karel Dicker schildert veelal stillevens. Expressionistische taferelen van verlaten tafels met drank, rookwaren en drugs ademen het verlangen naar de Bourgondische tafeltjes in de cafés van het fin de siècle. Vazen, spiegels, wijnglazen, sigaretten en asbakken komen vaak terug in zijn werk. Alledaagse items waarvan we ons niet kunnen voorstellen zonder ze te leven. Omgekeerd zouden deze “gereedschappen”, zonder dat we ze zouden gebruiken, verworden tot zinloze materialen. Obsessief geobserveerd en vervuld van kleur, krijgen eenzame pakjes peuken met zwartgallige waarschuwingen en reeds half leeggelurkte flessen in Dickers’ werk de diepere betekenis van wat er niet getoond wordt.
“Ik denk graag dat mijn schilderijen een moment vastleggen dat nog steeds gaande is. Voorbij de randen van het schilderij, buiten de lijst, leven de mensen die uit die glazen drinken en rook uit die sigaretten zuigen. Het schilderij zoomt als een vergrootglas in op een bijzonder deel van een alledaagse situatie.”
Ons bestaan is verweven met verhalen en overtuigingen. Een goed diner is pas compleet als het wordt geserveerd op porseleinen borden, gegeten met fijn bestek. Een kaars moet branden. Tulpen horen in een vaas te staan. Ze zijn niet per se nodig, maar die accessoires vertellen een verhaal, net als het stel dat aan die tafel zit.
“Wat ik graag schilder, is het verhaal dat aan tafel wordt verteld en de dans tussen objecten, de wereld en de personen die ze gebruiken. De objecten bewegen binnen het schilderij, op een ritme dat wordt gegraveerd door de verschillende verflagen, door de kleuren en lijnen die, van de eerste tot de laatste, op elkaar worden geweven.”